Kalkulator Czasu

Możesz użyć tego kalkulatora do "dodawania" lub "odejmowania" dwóch różnych pomiarów czasowych. Możesz pozostawić sekcje wprowadzania puste, co spowoduje przyjęcie domyślnej wartości zero.

Odejmowanie lub dodawanie czasu od określonej daty

Użyj Kalkulatora Czasu Trwania, aby obliczyć czas między dwoma datami. Wypróbuj ten kalkulator, aby dodać lub odjąć czas od początkowego czasu i daty. W zależności od odjętego lub dodanego czasu, nowym wynikiem będzie nowy czas i data.

Obliczanie czasu za pomocą wyrażenia

Ten kalkulator może dodawać lub odejmować dwa lub więcej punktów czasowych za pomocą równania. Akceptowalne wejścia to: d, h, m i s. D oznacza dni, h oznacza godziny, m oznacza minuty, a s oznacza sekundy. Jedyne odpowiednie funkcje to + i -. Poprawną formułą byłoby "1d 2h 3m 4s + 4h 5s - 2030s".

Czas, podobnie jak inne zmienne, można dodawać lub usuwać. Jednak obliczenia z wykorzystaniem jednostek dziesiętnych i czasowych różnią się od siebie. Poniższa tabela pokazuje kilka popularnych jednostek pomiaru czasu.

Jednostka	Definicja
tysiąclecie	1.000 lat
wiek	100 lat
dekada	10 lat
rok (średni)	365,242 dni lub 12 miesięcy
rok zwyczajny	365 dni lub 12 miesięcy
rok przestępny	366 dni lub 12 miesięcy
kwartał	3 miesiące
miesiąc	28-31 dni; styczeń, marzec, maj, lipiec, sierpień, październik, grudzień — 31 dni; kwiecień, czerwiec, wrzesień, listopad — 30 dni; luty — 28 dni w roku zwyczajnym i 29 dni w roku przestępnym
tydzień	7 dni
dzień	24 godziny lub 1.440 minut lub 86.400 sekund
godzina	60 minut lub 3.600 sekund
minuta	60 sekund
sekunda	jednostka podstawowa
milisekunda	10⁻³ sekundy
mikrosekunda	10⁻⁶ sekundy
nanosekunda	10⁻⁹ sekundy
pikosekunda	10⁻¹² sekundy

Jak mierzymy czas?

Kalendarz i zegar to dwa różne systemy kwantyfikacji czasu, które są obecnie powszechnie stosowane. Te miary czasu oparte są na systemie liczbowym sześćdziesiątkowym, którego podstawą jest liczba 60. System ten został opracowany w starożytnym Sumerze około trzeciego tysiąclecia p.n.e. i został przyjęty przez Babilończyków.

Używamy podstawy 60, ponieważ liczba 60 jest najwyższą liczbą złożoną z 12 współczynników. Najwyższa liczba złożona to liczba naturalna, która ma największy stosunek liczby dzielników do jakiegoś dodatniego stopnia samej siebie niż jakakolwiek inna liczba.

Matematyczna zaleta liczby 60 sprawia, że jest ona wygodna w praktyce. Liczba 60 ma wiele dzielników, co upraszcza operacje z ułamkami. Możemy podzielić jedną godzinę na interwały 1, 2, 3, 4, 5, 6, 10, 12, 15, 20 i 30-minutowe bez reszty.

Wynalezienie sekundy, minuty i 24-godzinnego dnia

Egipska kultura była pierwszą cywilizacją, która podzieliła dzień na mniejsze połowy. Pierwsze zegary słoneczne dzieliły czas między świtem a zmierzchem na 12 segmentów.

Ludzie nie mogli używać zegarów słonecznych po zachodzie słońca, więc określenie długości nocy było bardziej skomplikowane. Egipscy astronomowie zauważyli wzorce w grupie gwiazd i użyli 12 z nich do skonstruowania 12 segmentów nocy.

Jednym z argumentów na rzecz powstania koncepcji 24-godzinnego dnia jest istnienie tych dwóch 12-częściowych podziałów dnia i nocy. Klasyfikatory Egipcjan wahały się w zależności od pory roku, przy czym letnie godziny trwały znacznie dłużej niż zimowe.

Później, między 147 a 127 rokiem p.n.e., grecki astronom Hipparch zalecił podział dnia na 12 godzin światła dziennego i 12 godzin ciemności, w zależności od dni równonocy.

Hipparch również opracował model linii długości geograficznej zawierający 360 stopni, które ostatecznie Klaudiusz Ptolemeusz podzielił na 360 stopni szerokości i długości geograficznej. Podzielił każdy stopień na 60 części, z których każda została podzielona na 60 mniejszych kawałków, obecnie nazywanych minutą i sekundą.

Chociaż różne cywilizacje na przestrzeni czasu zmieniały alternatywne systemy kalendarzowe, kalendarz gregoriański jest obecnie najbardziej powszechnie stosowany na świecie. Został założony w 1582 roku przez papieża Grzegorza XIII i opiera się głównie na kalendarzu juliańskim, rzymskim kalendarzu słonecznym zaproponowanym przez Juliusza Cezara w 45 roku p.n.e.

Kalendarz juliański był wadliwy, a astronomiczne równonoc i przesilenia były o około 11 minut przed nim każdego roku. Kalendarz gregoriański znacznie zmniejszył tę różnicę.

Wczesne narzędzia do mierzenia czasu

Wczesne zegary różniły się w zależności od kultury i regionu, często były przeznaczone do dzielenia dnia lub nocy na wyraźne fazy w celu kontrolowania pracy lub rutyn religijnych. Na przykład lampy naftowe i zegary świecowe pokazywały upływ czasu od jednego wydarzenia do następnego, zamiast wskazywać godzinę dnia.

Zegar wodny, znany również jako klepsydra, jest często uważany za najdokładniejszy czasomierz starożytnego świata. Klepsydra reguluje przepływ wody do naczynia lub z niego, który następnie jest analizowany w celu obliczenia czasu trwania.

Zegary klepsydrowe, znane również jako zegary piaskowe, pojawiły się w XIV wieku i pełniły rolę porównywalną do lamp naftowych i zegarów świecowych. W miarę zwiększania się precyzji zegara, zaczęto go używać do kalibrowania klepsydry w celu dokładnego rejestrowania długości czasu.

Christiaan Huygens wynalazł pierwszy mechaniczny zegar wahadłowy w 1656 roku. Był to pierwszy zegar sterowany urządzeniem o „naturalnym” okresie oscylacji. Huygens udoskonalił swój zegar wahadłowy, aby miał nieścisłości mniejsze niż 10 sekund dziennie.

Zegary atomowe są najdokładniejszymi narzędziami do mierzenia czasu dostępnymi obecnie. Mimo że istnieją różne typy zegarów atomowych, to zegary atomowe z cezem są najbardziej popularne i precyzyjne. Są kalibrowane poprzez obserwację okresów emisji atomów cezu. Zegary atomowe wykorzystują oscylator elektryczny do mierzenia czasu za pomocą rezonansu jądrowego cezu.

Koncepcje czasu

Arystoteles

Na przestrzeni historii różni naukowcy i filozofowie proponowali różne konstrukcje czasu. Arystoteles (384–322 p.n.e.) opisywał go jako "różne ruchy względem tego, co przed i po". Ten starożytny grecki filozof stwierdził, że czas kwantyfikuje zmiany, które wymagają pewnej zmiany lub ruchu. Uważał również, że czas jest nieograniczony i stały, a kosmos istniał i będzie istniał nieprzerwanie.

Newton

W swoich "Principia Mathematica", Newton omówił pojęcia przestrzeni i czasu jako absolutów. Twierdził, że istnieje absolutny czas, który płynie niezależnie od zewnętrznych przyczyn, i określił to jako "czas trwania". Według Newtona, absolutny czas można zrozumieć tylko teoretycznie, ponieważ jest nierozróżnialny.

Czas względny to to, co ludzie doświadczają, i jest wartością "czasu trwania" opartą na poruszających się obiektach, takich jak słońce i księżyc. Newtoniański czas odnosi się do realistycznej perspektywy Newtona.

Leibniz

Czas według Leibniza to nic więcej jak pojęcie, podobnie jak przestrzeń i liczby, które umożliwiają ludziom ocenę i organizację doświadczeń. Jest to sposób, w jaki ludzie subiektywnie postrzegają i porządkują rzeczy, wydarzenia i doświadczenia, które zgromadzili w swoim życiu. W przeciwieństwie do Newtona, Leibniz uważał, że czas jest ważny tylko wtedy, gdy istnieją byty, z którymi może wejść w interakcje.

Einstein

W przeciwieństwie do Newtona, który uważał, że czas płynie tak samo dla wszystkich obserwatorów, niezależnie od punktu odniesienia, Einstein przedstawił koncepcję czasoprzestrzeni jako połączonej, a nie oddzielnych koncepcji przestrzeni i czasu.

Einstein sugerował, że prędkość światła, c, jest stała dla wszystkich obserwatorów w próżni, niezależnie od prędkości źródła światła. Stwierdził, że łączy ona odległości zarejestrowane w przestrzeni z odległościami zarejestrowanymi w czasie.

Ostatecznie, dla obserwatorów w różnych konceptualizacjach inercyjnych (różne względne prędkości), zarówno struktura przestrzeni, jak i cechy czasu zmieniają się jednocześnie z powodu stałej prędkości światła.

Typowym przykładem ilustrującym to jest statek kosmiczny podróżujący z prędkością bliską prędkości światła.

Dla obserwatora na innym statku kosmicznym podróżującym z inną prędkością, czas na statku podróżującym blisko prędkości światła będzie płynął wolniej. Teoretycznie zatrzyma się, jeśli statek osiągnie prędkość światła.

Jeśli obiekt porusza się szybciej w przestrzeni, będzie poruszał się wolniej w czasie; jeśli porusza się wolniej w przestrzeni, będzie poruszał się szybciej w czasie. Musi się to zdarzyć, aby prędkość światła pozostała stała.

Liczne postrzeganie czasu w historii ludzkości pokazuje, że naukowcy mogą obalić nawet najdoskonalsze hipotezy sformułowane wcześniej.

Nawet po wszystkich postępach w fizyce kwantowej i innych dziedzinach wiedzy, czas pozostaje zagadką. Może się zdarzyć, że uniwersalna stała światła Einsteina zostanie obalona po pewnym czasie, a ludzkość będzie mogła podróżować w czasie.